Wygląd zewnętrzny

Wyglądem bóbr przypomina swojego europejskiego kuzyna i przez długi czas uważany był za jego podgatunek. Jednak badania genetyczne wykazały odmienność obu form. gatunki te różnią się m.in. liczbą chromosomów (bóbr kanadyjski ma ich 40, a nie jak europejski - 48), co powoduje, iż oba gatunki nie mogą się krzyżować. Tułów bobra kanadyjskiego jest mniej smukły niż europejskiego, także jego klatka piersiowa jest szersza. Nogi ma krótkie, biega ociężale, palce stopy tylnej pary nóg są złączone błoną (co ułatwia pływanie). Głowa krótka z ciemnymi, niewielkimi małżowinami usznymi i położonymi blisko siebie małymi, wypukłymi oczami. Długość ciała waha się od 90 do 117 cm, masa ciała może osiągać 32 kg. Bóbr kanadyjski posiada także ogon długości 20-25 cm, szeroki na 13-15 cm. (forma europejska posiada węższy ogon), owalny, spłaszczony, z lekko zaostrzonym końcem, pokryty czarnymi, zrogowaciałymi łuskami. Sierść czerwono- lub czarnobrązowa. Duże (do 20-25 mm długości, i do 5 mm szerokości), stale rosnące siekacze, służące do ścinania drzew. Zamykające się uszy i nozdrza są przystosowaniem do trybu życia. U nasady ogona u obu płci gruczoł zapachowy, którego wydzielina służy do oznaczania terenu.

Występowanie

Bóbr kanadyjski występuje w Ameryce Północnej od Alaski (z wyjątkiem krańców zachodnich i północno-zachodnich) i Kanady (poza skrajną północą), przez Stany Zjednoczone (oprócz Florydy i większości terytorium Kalifornii i Nevady) do północnego Meksyku. W XX w. pojawił się także w Europie, też w Polsce, z jednej strony na skutek ucieczek osobników z ferm hodowlanych, a z drugiej - na skutek świadomego introdukowania. Poza Europą introdukowany także w Azji: w dorzeczu ?muru, n? K?mczatc? i Sachalinie.

Tryb życia

Tryb życia zbliżony do bobra europejskiego. Zwierzęta te prowadzą ziemno-wodny tryb życia. Zamieszkują zalesione pobrzeża rzek. Najczęściej aktywne nocą, w ciągu dnia pojawiają się rzadko. Zwykle nie oddalają się od wody. Świetnie pływają i nurkują; pod wodą mogą przebywać do 15 minut. Żyją w rodzinach do 8 osobników: pary dorosłych i młodych (do dwóch lat). Bobry kanadyjskie są zwierzętami terytorialnymi: rodziny bronią swojego terytorium i odpędzają od niego innych przedstawicieli gatunku. Granice swojego obszaru bobry oznaczają wydzieliną gruczołów okołoodbytowych, umieszczaną na specjalnie w tym celu usypanych niewielkich kopczykach z błota i mułu. W razie niebezpieczeństwa ostrzegają się uderzeniami ogona o wodę. Podobnie jak bobry europejskie żyją w żeremiach, zbudowanych z gałęzi, traw, błota i gliny. Prowadzą do nich podwodne wejścia (zwykle dwa); podłoga pokryta jest korą, trawą i strużynkami drewna. W norach bóbr kanadyjski zamieszkuje znacznie rzadziej niż jego europejski kuzyn. W celu zapewnienia stałego poziomu wody jak szybkości jej przepływu bobry budują na rzekach tamy z pni drzew, gałęzi, kamieni, błota i gliny. Kanadyjskie bobry odznaczają się wielkimi zdolnościami w tym zakresie, to ich budowle są rekordowe pod względem rozmiarów, np. tama na rzece Jefferson w Montanie miała 700 m. długości i utrzymywała ciężar konia wraz z jeźdźcem. Przewód pokarmowy bobra kanadyjskiego jest dłuższy niż u jego europejskiego kuzyna, co pozwala mu żywić się grubszą karmą. Bobry zjadają głównie korę i łyko miękkich drzew liściastych: wierzby, klonu, topoli, brzozy, ?lchy, ?siki. Spożywają także trawiastą roślinność, przybrzeżną i wodną. W ogrodach zoologicznych chętnie jedzą także bataty, ziemniaki, marchew i sałatę. Bobry robią zapasy na zimę. Na młode bobry polują wilki, kojoty, baribale, niedźwiedzie grizzli, rosomaki, rysie i wydry. Osobniki dorosłe rzadko są przedmiotem polowań ze strony drapieżników. Bobry kanadyjskie są monogamiczne, dopiero po ewentualnej śmierci partnera szukają nowego. Samce i samice pełną dojrzałość osiągają w 3 roku życia. Rozmnażają się raz w roku, w zależności od zamieszkiwanego terytorium: w końcu listopada/grudniu - na południu i w styczniu/lutym - na północy. Ciąża trwa 105-107 dni, bobrzęta rodzą się pomiędzy kwietniem a czerwcem. W miocie rodzi się od 1 do 4 młodych, które są dość samodzielne: od razu po urodzeniu widzą, a po 24 godzinach od porodu potrafią pływać. Po urodzeniu młody bóbr waży 250-600 g i ma do 38 cm długości. Matka karmi je mlekiem do 90 dni, choć już w drugim tygodniu życia zaczynają przyjmować pokarm roślinny. Z rodzicami młode pozostają do 2 roku życia, po czym udają się na poszukiwanie własnego terytorium. Długość życia bobra kanadyjskiego wynosi od 10 do 19 lat.

Liczebność i znaczenie dla człowieka

W odróżnieniu od bobra europejskiego, który na pocz. XX w. był gatunkiem praktycznie wytępionym, populacja bobra kanadyjskiego nigdy nie była zagrożona wyginięciem. W Ameryce bóbr kanadyjski nie jest zwierzęciem chronionym; jego liczebność szacuje się na 10-15 mln osobników, choć do czasu rozpoczęcia europejskiej kolonizacji Ameryki zwierząt tych było znacznie więcej. Na bobry w Kanadzie intensywnie polowano dla pozyskania mięsa, a zwłaszcza futra (w okresie największego nasilenia polowań do samej tylko Europy eksportowano średnio 200.000 bobrowych skórek rocznie). Doprowadziło to w XIX w. do spadku liczebności i ograniczenia zasięgu występowania gatunku. W okresie późniejszym dzięki ograniczeniu polowań ich liczebność wzrosła. W ostatnich latach nadmiar bobrów doprowadził na niektórych obszarach do wyrządzania przez nie szkód w środowisku: tamy powodują zalewanie terenów i niszczenie biotopów innych gatunków zwierząt i roślin, uszkadzany lub niszczony jest przybrzeżny drzewostan. Tam jednak, gdzie liczba bobrów jest redukowana przez drapieżniki, ich umiarkowana obecność ma korzystny wpływ na środowisko naturalne, stwarzając możliwości rozwoju różnym gatunkom roślin i zwierząt. W Europie, gdzie bobrów jest znacznie mniej, zwykle podlegają one ochronie.